Het verhaal van de Aboriginals

Om 9 uur waren we nadat we onze overnachting hadden betaald, weer op Brambuk.  Samen met vier Amerikanen uit Chicago werden we in een Aboriginal taal verwelkomd. De gids spreekt erg snel en met een accent,  we moeten enorm ons best doen om hem te volgen. De film laat later nogmaals het    Aboriginal scheppingsverhaal zien. Daarna gaan we met z'n achten in een auto, de vrouw van de gids bestuurde de auto, naar verschillende heilige  plekken.  Eerst naar een meer waar de zijkanten uit speciale zandsteen bestaan. Uit deze zogenaamde oker pots wordt 3 kleuren steen gewonnen waar verf van wordt gemaakt. Rood, geel en wit. In het hele gebied is dit verder niet te vinden zodat veel verschillende clans hier naartoe komen om het te halen.  De verf wordt gebruikt om bij ceremonisch lichamen te beschilderen en om muurschilderingen mee te maken. Deze muurschilderingen worden later nog met vet van bepaalde dieren ingewreven waardoor ze jaren lang goed blijven. Vervolgens gingen we naar een boom  waar ooit  een kano uit is gehaald. De vorm van de boot wordt in de boom gekerfd, en met wigjes wordt hij steeds dieper uit de boom gesneden, tot hij uiteindelijk loslaat. Door dit proces van enkele weken blijft de boom gespaard.  De Aboriginals hebben heel veel respect voor alles wat leeft, ze gebruiken uitsluitend wat ze nodig hebben. Op de heilige plaats, met een muurschildering in grotvormige ruimte, mogen alleen mannen komen. Op deze plek worden jonge mannen volgens aloude rituelen ingewijd.
In een grot, een meter of 50 er van af koken de vrouwen, vaak op een smeulend vuur onder de grond. Overleden mensen worden tot het moment van de begrafenis in een holle boom, gewikkeld in een kleed van possumhuiden  bewaard. De boom  wordt afgesloten met een laagje klei. Op de weg terug kregen we nog een blauwtong leguaan te zien. Die bevinden zich in deze tijd van het jaar vaak langs de kant van de weg.
In het restaurant kregen we eerst thee van een bepaalde plant, een muffin met creme en jam. Vlak er achteraan onze lunch: kangoeroe pastei   met friet en sla.
Het was bijna 2 uur voor we klaar waren. Het was interessant,  maar doordat we lang niet alles konden verstaan, is er toch vrij veel aan ons voorbij gegaan. Het is jammer dat de uitvoering zo amateuristisch is, maar ik denk dat het past bij deze mensen.
Het was prachtig weer, daarom nog maar een loopje gedaan, de Grand Cannion track gelopen, was erg mooi maar wij zijn moe. Daarom zijn we naar Arrarat gereden en een camping gezocht. Van buiten zitten kwam helaas niets meer want het regent. De hele avond binnen gezeten.